Kattenpaleis - Hoe het allemaal begon
Het verhaal begint ergens begin 2001. Ik was een paar maanden eerder gescheiden van Fenna, de moeder van Tim. Ik was verhuisd naar een eenvoudige rijtjeswoning in Deventer, waar Tim regelmatig logeerde. Op een gegeven moment bedachten we dat het wel leuk was om katten te hebben, en Tim ging op zoek op internet (dat toen nog in de kinderschoenen stond). Na een tijdje riep hij mij: "Pap, moet je kijken hoe mooi!". Hij had een paar foto's gevonden van Bengalen, van een cattery in Noord-Holland. Ik had nog nooit van Bengalen gehoord, maar natuurlijk vond ik ze ook prachtig. Dus ik die cattery gebeld, en jawel: er waren nog kittens beschikbaar. Een tijdje later zat ik samen met Tim in de auto, op weg naar de cattery van Hannah, in Sint Pancras...
En wat een schattige kittens,Tim en ik waren natuurlijk gelijk verkocht. Ze waren een week of acht oud. Wat me nog bijstaat, is dat kater uit een eerder nestje, Lupo, met de kleintjes speelde, ze zachtjes met z'n voorpoot omduwde. Grappig is dat ik in mijn herinnering - met het beeld van die kleintjes - van Lupo een een geweldig grote kater had gemaakt, wat in werkelijkheid reuze meeviel. Er waren vier kittens,twee bruine en twee grijze (een vijfde poesje was kort na de geboorte overleden). Tim mocht natuurlijk kiezen: moeilijk! Hannah vertelde me ondertussen wat de kittens moesten kosten, als ik het goed heb fl.800,- voor een bruine en fl. 600,- voor een grijze (want een grijze bengaal werd toen nog gezien als een 'foutje'). Ik had nog nooit met raskatten te maken gehad, dus daar was ik niet zo op voorbereid. Dus ik zei (een beetje zuinigjes) tegen Tim: "Lijkt je dat niet leuk: een bruine en een grijze?" En zo werd besloten: de kleine Dalí en Gaudí waren gereserveerd! We konden ze na een paar weken komen ophalen.
Later heb ik van Hannah een video-CD gekregen met de geboorte van de kittens. Helaas heeft die CD de tand des tijds niet overleefd, maar gelukkig zijn er wel aardig wat foto's. Maar ik laat nu eerst een ooggetuige aan het woord, Francis, de zus van Hannah, die het allemaal van dichtbij heeft meegemaakt.
"Hun moeder Chelsea was een zeer goede moeder.
Zij had alle moederlijke gaven om met zorgzaamheid en tederheid perfect voor haar kittens te zorgen.
Ik ruik weer de babygeur van jonge katjes, de warme beweeglijke lijfjes.
En ik zie weer de ogen van de moederpoes, die alles zien, haar oren die ieder piepje horen en herkennen, haar neusje dat alles ruikt.
De serene stilte waarin alles gebeurt, de wijsheid waarme moeder poes haar kinderen verzorgd - alles intuïtief en perfect.
Hoe ze zich neervlijt en de kinderen laat drinken.
Opvoeden? Daarin is ze een natuurtalent. Bang om een tik uit te delen? Helemaal niet.
Wij mochten wel dichtbij komen, maar de afspraak was om ze niet aan te raken.
De schoonheid van de pasgeboren kittens, en wat later hun eerste stapjes met dubbelgevouwen knietjes, slepend over de grond...
Al snel werden het flinke katjes, die snel doorhadden hoe leuk alles was, maar ook gehoorzaam moesten zijn aan hun moeder.
De deur van de kamer moest altijd dichtblijven, anders ging Chelsea met ze slepen, aan hun nekvel naar zolder of een ander geheim plekje.
En groeien dat ze deden! Die komische kattenoortjes werden mooie, fiere kattenoren.
Hun vacht werd duidelijker, hun zelfstandigheid steeds groter".En Francis vervolgt:
"Chelsea was een volleerd lerares. Ze leerde haar kittens alle kneepjes van het kattenbestaan. Geniaal!
Na 12 of 13 weken was het moment van afscbeid aangebroken - moeilijk.
Maar Hannah zocht mensen uit, die gegarandeerd liefde en zorgzaamheid zouden geven.
Met een glimlach en met een brok in de keel zagen we de kittens vertrekken, een nieuw leven tegemoet.
Dalí en Gaudí kwamen in de meest liefdevolle omgeving die maar te bedenken viel.
Au revoir, lieve katjes. Het was mooi jullie te mogen ontmoeten in die eerste weken van jullie leven.
Chelsea leefde gewoon door: haar taak was volbracht".
